Վանո Սիրադեղյան «Գյադաների ժամանակը»
Այս համեմատաբար կարճ տեքստի մեջ չեն քննարկվում ո՛չ օրենքները, ո՛չ էլ կառավարությունը: Ինչպես նշեց ինքը՝ Վանոն՝
Հիմա օրենքից խոսելը նույնն է, թե ավերիչ երկրաշարժի հաջորդ օրը կշտամբես քաղաքացիներին, որ փողոցը անցման տեղերով չեն անցնում:
Կարծե նա նույնիսկ չի փորձում դա անել: Նա զուտ ներկայացնում է այն, ինչ արդեն դարձել է ցավալի փաստ: Բայց ինչու՞ է այդպես կատարվում: Արդյո՞ք ժողովրդի ստորությունից չէ նախագայի ստորությունը:
Կարծեմ, թե՝ այո: Նախագահը ազգի ներկայացուցիչն է, որը իր մտավոր կարողություններով պետք է գերադասի սովորական մարդուն նրա կյանքը հստակեցնելու և կառավարելու համար: Եթե նախագահի և կառավարող օրգանների ներկայացուցիչները լինելով սովորական մարդուց մի գլուխ ավելի զարգացած՝ նմանատիպ մակարդակ ունեն, արդյո՞ք դա ժողովրդի մեղքը չէ:
ԿԱրծեմ պատճառներից մեկն է, որ ՀՀ տարածքում վերծին տարիները չի հայտնաբերվել բացառիկ և յուրօրինակ խելացի և զարգացած անձնավորություն, ով կարևոր դեր կունենար ոչ միայն Հայաստանի, այլև ամբողջ աշխարհի համար: Դրանից բխում էէ մի հարց. Այդյո՞ք կարող է լինել զարգացած և կարևոր այն երկրի կառավարությունը, որը կարևոր և զարգացած չի: պատասխանը միանշական «ոչ»-ն է, և մինջև իմ կարգի մարդիկ հասկանում են այդքանը և, ցավոք գրեթե ոչինչ չեն անում այդ խնդիրը լուծելու համար, ամենինչ ինչ չէր փոխվել առաջ չի փոխվելու, նաև ապագայում:
Ալլա Մալխասյան 