Վանո Սիրադեղյան«Ամեն տարվա գոճին»
Այս պամվածքի մեջ ներկայացված են մարդու երկու տեսակներ՝ Սաթենիկ տատը և նրա երեխան: Երկուսնել խնամում էին Մաշոյին, բայց ընտրել էին դրա համար տարբեր ճանապարհներ: Երբ Սաթենիկ տատու երեխան փորձում էր հնարավորինս հեռու մնալ Մաշոյին, որ հետո չափսոսար գործած մեղքիհամար՝ Սաթենիկը փորձում էր դարձնել Մաշոյի կյանքը հնարավորինս լավը և պահպաներ նրա երջանկությունը մինջ մահ:
Այստեղ ինձ մոտ առաջացավ մի հետաքրքիր հարց՝ ո՞վ էր նարնցից ավելի մարդկային վերաբերվել Մաշոյին: Եթե երեխան ամենասզբից ցույց տվեց իր դրությունը ժամանակ անց չկացնելով Մաշոյի հետ և սեր նրան չպարգևելով, Սաթենիկը իմանալով, որ մի տարի հետո կսպանի Մաշոյին ցույց տվեց նրան այն ամենը, թե ինչից նա կզրկվի: Ցույց տվեց, թե ինչ է սերը: Դրանից բացի նա հանգստորեն խոսում էր Մաշոյի մահի մասին, ցույց տալով, որ ընդունել է այն, բայց ՄԱշոյի կյանքի վերջին րոպեները ասում է, որ մյուս տարի ավելին կանի իր համար, ինչը ցույց է տրված հետևյալ հատվածներում
….
— Երկու ամիս էլ որ պահեք, երկու փութ մաքուր միս կունենա։
— Կունենա։— Ամեն անգամ խոսքը անպատասխան չթողնելու համար ասում է Սաթենիկ տատը: Ամեն անգամ ասում է վախով, թե Մաշոն հանկարծ կհասկանա։….«Մաշո ջան, համբերի, համբերի, գոճի ջան։ Եկող տարի քեզ լավ կպահեմ, օրումեջ կլողացնեմ-կքերեմ, ալյուրը կմաղեմ ճաշդ եփելուց առաջ, ամեն օր արոտի կբերեմ, ամենալավ պատառը քեզ կտամ… Համբերի, գոճի ջան։ Համբերի մինչև եկող տարի:
….
Արդյո՞ք ավելի ափսոս չի կորցնելը այն, ինչ ունես, քան չստանալը այն, ինչ իսկզբանե չունեիր:
Ալլա Մալխասյան 