Վանո Սիրադեղյան«Բուքը, երգը, երեխան»
Վանո Սիրադեղյանի «»Բուքը, երգը, երեխան» Կարելի է ժամերով վերլուծե՝ առաջարկելով ավելի և ավելի հետաքրքիր մտքեր: Ես այն մնանացնում եմ կյանքի ընթացքին: Սկիզբը մոր և հոր տան լքումն է, կյանքի ընթացքւմ մենք դիմակայում ենք բազմաթիվ բաներին, բայց ճանապարհի ընթացքում կորցնում ենք այդունակությունը, ինչպես, մի ժամանակ, ձեռք բերեցինք:
Նաև այդ վարկածի հետ կապ ունեն այս տողերը:
Բայց ուսը գցած շորի պայուսակը լնգլնգում էր և գրպանիկի թանաքամանը կարող էր շուռ գալ։ Երեխան ձախ ձեռքը հանեց թևատակից, շորի վրայից բռնեց թանաքամանը, բութ, սառչող մատով խցեց բերանը։ Հիմա կարող էր ապահով թռչկոտել։
Ժամանակ առ ժամանակ մարդիկ իրոք ատարվում են անպետք բաներով: Եթե նա չվեցներ թանաքամանը, նրա ձեռքը կմնար տաքության և ապահովության մեջ: Այդ դեպքում Ինչու՞ նա դա արեց: Քանի-որ ծնողները կբարկանաին, քանի-որ հասարակությունը իրան թանաքոտ չէր ընթունի, կանվանեին «փնթի»: Միայն հասարակական արժագանքի պատճառով նա նմանատիպ ցրտին, երբ նույնիսկ ձյունն էր ցառոուց դառնում՝ սառչելու ռիսկով վերցրեց իր ձեռքերի մեջ սառը, ապակե թանաքամանը, ապացուցելով, որ իրեն ավելի ցածր է գնահատում քան ուրիշ մա
Ալլա Մալխասյան 